Gołąb

Końcówka miesiąca sierpnia znajduję w ogrodzie gołębia, który z jakiegoś powodu nie może fruwać. Gołąb jest zaobrączkowany i nie wygląda na młodzieńca, choć osobiście się na tym nie znam. Nie wiedzieć, czemu chodzi za mną jak mały szczeniaczek. Kiedy mówię do niego „zaczekaj”, on czeka obok domu do momentu, kiedy przynoszę mu okruszki chleba.

Nie wykazuje jednak zainteresowania dokarmianiem i w dalszym ciągu podąża za mną aż do drzwi wejściowych. Ogarnia mnie w tym momencie dziwne uczucie - uczucie, którego nie byłem w stanie racjonalnie wytłumaczyć. W podświadomości czuję, że godziny życia gołębia są policzone i że nie będę w stanie niczego zmienić…, więc otwieram furtkę i wypraszam gościa, który w jakimś celu znalazł się na mojej posesji. Zrobiłem to z wielkim oporem i wyrzutami sumienia, wiedząc o tym, że to tylko kwestia czasu, kiedy zaopiekuje się nim kot sąsiada. Nie myliłem się. Natura i w tym przypadku wzięła górę. Widocznie tak musiało być. O zdarzeniu opowiedziałem w rozmowie telefonicznej przyjaciółce Alicji, wiedziałem, że gołąb miał do spełnienia jakieś zadanie, ponieważ nic się nie dzieje bez przyczyny a osobiście nie wierzę w przypadki. Skoro było mi dane spotkać gołębia pocztowego, to i powinienem otrzymać wiadomość w niedługim czasie.

Taką właśnie wiadomość otrzymałem. Dosłownie kilka dni później, dokładnie 3 września, w samo południe usłyszałem bardzo głośne uderzenie w szybę. Zerwałem się i wyszedłem z jadalni kierując swój wzrok na okno klatki schodowej. Na parapecie siedział biały, młody, zdrowy gołąb, który przed chwilą był sprawcą owego uderzenia w szybę. Niby nic dziwnego. Ptaki często uderzają w okna. Tylko akurat to okno nie przechodzi na przestrzał z drugim oknem. Znajduje się ono na samym dole, więc tym bardziej wydało mi się to dziwne. Wyszedłem do niego wynosząc od razu okruchy chleba i patrząc na niego przez jakiś czas. Zrozumiałem, że on jest cały i zdrowy, tylko przez jakiś czas musi tu odpocząć.

Wchodząc po schodach na piętro dotarło do mnie, że to jest znak jakiejś wiadomości – prawdopodobnie złej nowiny. Powiedziałem wtedy głośno, że gołąb może zapowiadać rychłe odejście kogoś bliskiego. Przez prawie kilka godzin nieproszony gość siedział, przysypiając na parapecie, a ja nie przeszkadzałem mu w tym. Po jakimś czasie wyszedłem na zewnątrz i zobaczyłem tylko małe białe piórko, które pozostawił po sobie.

Za trzy dni, w niedzielę o godzinie siódmej rano, otrzymaliśmy wiadomość o odejściu brata mojej mamy. Już nie miałem żadnej wątpliwości, z jaką wiadomością przybywały gołębie. Pierwszy gołąb przyniósł wiadomość rychłej śmierci. Tak jak wcześniej wspominałem - nie był on młodzieńcem, a raczej starszym zmęczonym życiem gołębiem, tak jak mój ŚP. Wujek. Młody, biały gołąb, który z siłą uderzył w szybę okna, to dusza mojego wujka, czyli on sam, który przyleciał pożegnać się w ostatniej drodze z nami.

Zastanawiacie się pewnie jak to możliwe, że dusza (w postaci białego gołębia) przybyła w czwartek a za trzy dni (niedziela) nastąpił zgon wujka. Już Wam wyjaśniam - od kilku dni wujek był w stanie agonalnym. Nie rozpoznawał już nikogo i nie reagował na słowa bliskich. Pomimo normalnych funkcji ruchowych, dusza opuściła ciało trzy dni przed śmiercią.

Niektórzy twierdzą, że dusza opuszcza ciało w chwili śmierci. Być może tak jest w większości przypadków, kiedy dochodzi do nagłej śmierci. W tym przypadku jestem zupełnie odmiennego zdania. Sądzę a nawet jestem przekonany, że białym gołębiem była dusza mojego wujka, któremu dane było w ostatniej drodze spojrzeć na świat z innej strony i pożegnać się z siostrą przed podróżą.